Dąb Napoleon był rzeczywiście kimś bliskim. To był chyba jego największy fenomen. Spośród wielu drzew pomnikowych w przyrodzie, które miałem okazję podziwiać, właśnie ten pozostawiał po sobie szczególne zaproszenie do ponownych odwiedzin. I wracało się do niego jak do kogoś bliskiego, pobyć w cieniu jego konarów, pomedytować zanurzając się w aurę historii, której był świadkiem, a którą nieustannie wokół siebie roztaczał. Emanował dobrem i mądrością. Poległ z rąk barbarzyńców.

Jego śmierć pozostawiła pustkę, ale ta pustka jest tylko chwilowa. Przez blisko siedem stuleci tworząc swoją legendę, wypełnił legendą miejsce wokół siebie. Teraz już bez niego samo miejsce staje się kultowe. Zmieni się perspektywa i czas, z teraźniejszego na przeszły, z „tu stoi" na „tu stał", ale liczba odwiedzających będzie się zwiększać. Żal za cieniem Napoleona przywołuje przede wszystkim pytanie o cień Dębu Chrobry. Najgrubszego w Polsce nie udało się obronić, co będzie z najstarszym? Pytanie... Zadanie... Obowiązek.

Tomasz Biel